МЕТО ЈОВАНОВСКИ

МЕТО ЈОВАНОВСКИ

Мето Јовановски, роден 1946 год. во с. Панчарево, Беровско. 1971 година завршува Театарска академија во Софија, Бугарија и истата година се вработува во Драмски театар Скопје. Неговата актерска кариера започнува на сцената на Народниот театар во Штип, каде настапува уште пред да се запише на студиите. Од тогаш, за многу кратко време Мето Јовановски се истакна како еден од водечките драмски уметници во Македонија, а и пошироко, на бившојугословенските простори. Од почетокот на својата кариера тој бележи една мошне разнообразна линија – од експресивна поривност до интимен лиризам, со која се истакнува на најголемите височини на современиот актерски израз. Унапредувајќи ја актерската игра и давајќи и еден артифициозен природен квалитет, како модерен актер Јовановски секогаш се залага за конкретни и свежи креации, притоа длабоко проникнувајќи во суштината на ликовите, подлабоко во трагичните јунаци, отколку во комичните ликови. Носител е на бројни главни улоги во истакнати претстави, но и во филмски проекти од антологиско значење за македонската театрска и филмска продукција. Добитник е на највисоките државни награди и признанија.

Поважни театарски улоги:

Плетикоса - Болен Дојчин од Георги Сталев, Народен театар Штип

Вујко вања - Вујко Вања од Чехов, ДТС

Мечка, од Антон Чехов, ФДУ

Галеб од Антон Чехов, Кумановски театар

Јане Задрогаз – Јане Задрогаз од Горан Стефановски, ДТС

Хамлет – Хамлет од Шекспир, р. Слободан Унковски, ДТС

Еригон - Еригон од Јордан Плевнеш, р. Љубиша Георгиевски, ДТС

Варга – Празник на правдата, од Мазилу

Јоце – Хамлет од Долно Гаштани од И. Брешан

Симон – Диво месо од Горан Стефановски, ДТС

Бранко – Карамазови од Д. Јовановиќ, р. Паоло Маџели, ДТС

Франц – Стапица од Т. Ружевиќ, ДТС

Робеспјер – Смртта на Дантон од Бинхер, р. Паоло Маџели, ДТС

Актерот – Розенкранц и Гилдестерн де мрттви од Стопард, р. Златко Славенски, ДТСИвона кнегиња Бургундска, ДТСЈу антитеза, ДТС

Цибра - Тетовирани души од Горан Стефановски, р. Паоло Маџели, ДТС

Дробац - Патувачки театар Шопаловиќ од Љубомир Симовиќ, ДТС

Трамвај наречен желба од Тенеси Вилијамс, ДТС

Ни ќар ни зијан од Братислав Димитровски, р. Димитар Станкоски, ДТС

Проколнатиот пејач - Проколнатиот пејач од Гилдерод, р. Владимир Милчин, фестивалски проект на „Сплитско лето“

Крик од Минов, р. Владимир Милчин, МНТ

Писание од Живко Чинго, р. Бранко Ставрев, МНТ

Порифириј - Злосторство и казна од Достоевски, р. Егон Савин, МНТ

Бесемјонов - Малограѓани од Горки, р. Паоло Маџели, Црногорско народно позориште;

Галеб од А. Чехов, р. Дејан Пројковски, Велешки театар

Медеја, ДТС

Ало будење, ДТС

Европа, ДТС

Мачка на вжештен лимен кров од Тенеси Вилијамс, р. Красимир Спасов, ДТС

Лет во место, ДТС

Момо - Комшилук наопаку, р. Ненни Делмастре, 2007, ДТС

Мартин - Коза, или Која е Силвија? од Едвард Олби, режија Дино Мустафиќ, ДТС, 2008

Режисерски ангажмани:

Вејка на ветрот од Коле Чашуле

Клуб на стари лордови од Мето Јовановски, Струмички театар

Филоктет од Милер, Велешки театар

Брачен плеј оф од Вајтхет, ДТС

Добра ноќ мајко од Морша Норман, ДТС

Монодрама Исповед на лудиот од Гогољ, ДТС

Халмет од Долно Гаштани од Иво Бершан, ДТС

Филмски улоги:

Отец Андреј – Тајната книга, р. Владо Цветановски, 2006

Лем – Големата вода, р. Иво Трајков, 2004

Авдија - Стршлен, р. Горчин Стојановиќ, 1998

Доктор – Ливада, р. Митко Панов, 1998

Феликс, р. Божо Шпрајц, 1996

Агим – Нечиста крв, р. Стојан Стојчиќ, 1996

Атанасие – Ангели на отпад, р. Димитрие Османли, 1995

Пред дождот, р. Милчо Манчевски, 1994

Оџа – Македонска сага, р. Бранко Гапо, 1993

Јевреји долазе, р. Првослав Мариќ, 1992

Илко – Тетовирани души, р. Столе Попов, 1991

Заминувањето од Пасквелија, р. Иван Митревски, 1991, ТВ Филм

Осамениот – Опстанок, р. Миле Гроздановски, 1990

Божа Муња – Куќа покрај пругите, р. Жарко Драгојевиќ, 1988

Режисерот – За сега без добар наслов, р. Срѓан Карановиќ, 1988

Штуц - Трст виа Скопје, р. Богдан Поп Ѓорчев, 1987

Хај Фај – Владимир Блажевски, 1987

Јанко – На пат за Катанга, р. Живоин Павловиќ, 1987

Драгослав Ковачевски – Среќна Нова `49, р. Столе Попов, 1986

Муса – Трговецот од Солун, р. Душко Наумовски, 1985

Нели ти реков, р. Стево Црвенковски, 1984

Симон – Диво месо, р. Горан Стефановски, 1984

Љубовникот – Комедијанти, р. Душко Наумовски, 1984 (ТВ серија)

Иван – Кратка средба, р. Слободан Деспотовски, 1984 (ТВ филм)

Црвениот коњ, р. Столе Попов, 1983

Настојување, р. Влатко Филиповиќ, 1982

Тумба, тумба, дивина, р. Јане Петковски, 1982 (ТВ филм)

Вани Урумов – Црвениот коњ, р. Столе Попов, 1981

Димитрије – Доротеј, р. Здравко Велимировиќ, 1981

Петре – Оловна бригада, р. Кирил Ценевски, 1980

Учителот, р. Васил Ќортошев, 1980 (ТВ филм)

Дудуле – Време води, р. Бранко Гапо, 1980

Најдолгиот пат, р. Бранко Гапо, 1977 (ТВ серија)

Нели ти реков, р. Стево Црвенковски, 1977 (ТВ филм)

Ѓорче – Пресуда, р. Трајче Попов, 1977

Дано – Сослушувањето на железничарот, р. Слободан Унковски, 1977 (ТВ филм)

Најдолгиот пат, р. Бранко Гапо, 1976 (Филм)

Дамјан – Колнати сме Ирина, р. Коле Ангеловски, 1973

Кукла, р. Димитрие Османли, 1973 (ТВ филм)

Награди:

Пет пати прогласен за Актер на годината според списанието „Екран“;

Седум пати наградуван на Театарските игри „Војдан Чернодрински“ во Прилеп;

Четири пати Лауреат на наградата „Милтон Манаки“

Награда на градот Скопје „13 Ноември“

Републичка награда „11 Октомври“ за поединечно актерско остварување (1980)

Републичка награда „11 Октомври“ за долгогодишни, особено значајни остварувања од интерес на државата;

Државна награда на Р. Македонија „Климент Охридски“

Златен венец на Фестивалот на Малите и експериментални сцени во Сараево (МЕСС), два пати за улогите во „Еригон“ и „Карамазови“;

Златна маска од весникот „Вечер“ за улогата Порфирие во „Злосторство и казна“ (Охридско лето)

Две Гранд-при на Фестивалот во Ниш за остварувања во филмовите „Среќна нова `49“ и „Тетовирање“

Награда за најдобра машка епизодна улога во филмот „Црвениот коњ“, на Филмски фестивал во Ниш;

Златна значка во Филмскиот фестивал во Врњачка Бања;

Златна клапа во Белград, за придонес во филмската уметност

Награда за најдобра машка улога на Меѓународниот фестивал на експериментални сцени во Риека, за улогата на Бесемјонов во „Малограѓани“ од Горки во режија на Паоло Маџели работена во Црногорско народно позориште;

Награда за најдобра машка улога за улогата на Момо во претставата „Комшилук наопаку“, на меѓународен театарскиот фестивал „Маруличеви денови“ – Сплит.

Мето Јовановски е почесен член на Црногорско народно позориште;

СЛАВЕ МЛАДЕНОВСКИ

СЛАВЕ Хр. МЛАДЕНОВСКИ

Роден е во с. Владимирово, Беровско.

Бил главен курир на Револуционерната организација во Малешевијата.

Подоцна бил назначен за Малешевски реонски војвода.

АЛЕКСАНДАР КУЈУНЏИСКИ

АЛЕКСАНДАР КУЈУНЏИСКИ

Писател за деца и возрасни, хуморист и сатиричар. Роден е во Пехчево на 1 октомври 1946 година. Дипломирал на Филозофскиот факултет во Скопје. Живеел во Пехчево, Штип, Берово, Куманово и Скопје, а работел како хуморист во Радио Скопје, како новинар во Редакцијата за емисии за деца во истиот медиум и како уредник на списанието „Ловец“.

Член е на Друштвото на писателите на Македонија од 1987 година.

Од 1990 година е самостоен уметник, а од 1999 година е регистриран како самостоен уметник-писател и издавач, АНТОЛОГ.

Македонски писател со најмногу „стаж“ како самостоен уметник!

Македонски писател со рекорден број книги издадени во текот на една календарска година. Дури 17 наслови во 1994 година!

Посветувајќи се исклучително на литературното творештво и создавајќи дела од сите литературни родови и видови, за сите возрасти сегашни, идни и бивши читатели, Александар Кујунџиски е еден од ретките македонски писатели кој досега објавил 101 книга!

1. Осилки (1978)

2. За сe' и сешто и за друго нешто (1978)

3. Немирен ден (1979)

4. Љубов... оф, оф! (1980)

5. Капка по капка - океан (1980)

6. Во ливадите на детството (1981)

7. Мотошишарка (1982)

8. Другарувања (1983)

9. Солитерски сказни (1985)

10. Тој е патот, друг нема (1986)

11. Жарко Попарко (1986)

12. Од една до сто и една (1988)

13. Строго дов. (1990)

14. Сцени без завеси (1991)

15. Прободено слце (1991)

16. Пијано виножито (1991)

17. За во скришното џепче (1992)

18. Ја сакаш ли природата? (1992)

19. Гатанки - катанки - 1 (1993)

20. Азбукарка (1993)

21. Цветови - светови (1993)

22. Сказна за Тумбија (1994)

23. Трнливи стихови (1994)

24. Џуџести џинови (1994)

25. Нека патува добрината (1994)

26. Збор како бор (1994)

27. Предгорје (1994)

28. Жарко Планинарко (1994)

29. Кажи, па ќе ти кажам (1994)

30. Одберете за вашите приредби (1994)

31. Деветнаесет црвени каранфили (1994)

32. Гатанки - катанки - 1 (II, надополнето издание, 1994)

33. Театарче „Клопотарче“ (1994)

34. И гатанки, и боенки (1994)

35. Есен (1994)

36. Зима (1994)

37. Пролет (1994)

38. Лето (1994)

39. За најмалите - најубавите (1995)

40. Чекор по чекор (1995)

41. Повели, детенце! (1995)

42. Зоштковци (1995)

43. Ѕвончето ѕвони (1995)

44. Кралот Ал Со Крпен Шал (1995)

45. Лозинки (1995)

46. Џунгла в соба (1995)

47. Од септември до септември (1995)

48. Денес - забаваче... (1995)

49. ...Утре - прваче (1995)

50. На тема, на тема... (1996)

51. Денес празнуваме (1996)

52. Смешна книга (1996)

53. Вреќна Нова година (1996)

54. Нема што нема (1996)

55. Време за зреење и за пеење... (1996)

56. ...Време за цветање и за летање (1996)

57. За вас, деца! (1996)

58. Од Сметонија до Бонбонија (1997)

59. Гатанки - катанки - 2 (1997)

60. Растеме, растеме... (1997)

61. Добра ноќ, дену! (1997)

62. Загатки и одгатки (1997)

63. Ја сакам природата (1997)

64. Триесет и три итрини (1997)

65. Среќно забавачиња... (1997)

66 ...Идни првачиња (1997)

67. Кој ќе ми чита? (1997)

68. Детство - волшепство (1997)

69. Прваче (1997)

70. Вреќна Нова година (II, изменето издание, 1997)

71. Во царството на другарството (1998)

72. 1001 гатанка (1998)

73. Чудни чуденки (1999)

74. Зборовно оро (1999)

75. Чисти артисти (2000)

76. Учам, учам, да научам... (2000)

77. Природо, љубов моја! (2000)

78. Гатанки (2002)

79. Едночинки (2002)

80. Надојдени реки (2002)

81. Басни (2003)

82. Боли глава - без демократија и детски права (2003)

83. Мои бои (2004)

84. Букви, укви, кви... (2004)

85. Броеви - роеви (2004)

86. Одлична единица (2005)

87. Новогодишна честитка (2005)

88. Сакам книга (2006)

89. Нова планета (2006)

90. Сцени и сценарија (2006)

91. Распеани песни (2006)

92. Еколошки сказни (2006)

93. Разбој - разнобој (2006)

94. Дедо Мраз, Дедо Врелчо, Снешко Црнчо и Снешко Белчо (2006)

95. Весело летување (2007)

96. Шах-мат торта (2007)

97. Моите (не)напишани романи (2007)

98. Спомен среде срце (2007)

99. И од пиле млеко (2007)

100. 100 (2008)

101. Нека ечат песни (2008)

ГЛИГОР ПОПОВСКИ

ГЛИГОР ПОПОВСКИ

(1928-2007)

Поет, раскажувач, романсиер, писател за деца, преведувач. Роден е на 1 април 1928 година во с. Будинарци, Беровско.

Завршил Учителска школа во Скопје. Работел како новинар во „Пионерски весник“, потоа во книгоиздателството Детска радост, ги уредувал списанијата Титов пионер, Другарче, Развигор и Росица. Бил главен уредник на издавачката дејност во Детска радост. Член на ДПМ од 1954 година.

Автор е на книгите: Бајка за детето Вилен (1952), Цвет (поезија за деца, 1953), Дрварче (раскази за деца, 1954), Росица (поезија за деца, 1956), Далечен свет (раскази за деца, 1957), Со тротинет по цел свет (поезија за деца, 1958), Било едно дете (раскази за деца, 1959), Мостот (роман за деца, 1959), Црвената рака (роман за деца, 1961), Парада за цвеќињата (поезија за деца, 1964), Чудо во гората (поезија и раскази за деца, 1965), Сказни за Возовија (1967), Сказна за најјунакот (поезија за деца, 1969), Што има зад тополите (раскази за деца, 1969), Морнарот Неп (сказни за деца, 1971), Билјана (раскази за деца, 1972), Испит (роман за деца (1972), Бојан (роман за деца, 1973), Кога тато вози (1977), За поубав свет (поезија за деца, 1978), Планино, убавино (роман за деца, 1979), Разговори за сообраќајот (раскази за деца, 1980), Најтемната ноќ (повест, 1981), Човек со човек (поезија за деца, 1982), Добри мои, добар ден (песни и раскази за деца, 1983), Учителката (роман за деца, 1984), Елен Камен (сказни, 1988), Другата страна (роман за деца, 1991), Шеп, шеп, шеп (гатанки, 1991).

Добитник е на наградите: „Партизански курир“ (Марибор), „Младо поколење“ (Белград), „13 Ноември“, „РТВ-Скопје“ на СВП (1969 и 1973), „Курирче“.

Глигор Поповски почина на 14.05.2007 год. во Скопје.

НИКОЛА ГАЛЕВСКИ

НИКОЛА ГАЛЕВСКИ

(1920-1999)

АТАНАС РАЗДОЛОВ

АТАНАС РАЗДОЛОВ

(1872-1931)

Извадок од радио-драмата

„Анархист на перото“

од Владимир Плавевски:

АТАНАС:
-Јас сум „анархист на перото“.

СУДИЈАТА:
-Повторете... Кој сте вие?

АТАНАС:
-Јас сум Атанас Раздолов, роден во 1872 година во Берово, во сиромашно семејство на Топаловци чија куќа била во трапот на црквата Св. Илија. Моите биле земјоделци и сточари и со крв го печалеле својот леб.

СУДИЈАТА:
-Воспитание?

АТАНАС:
-Израснав во бунтовното гнездо на Дедо Иљо Малешевски, Димитар Попѓеоргиев Беровски и Никола Петров Русински, во пазувите на Македонија која офка под крвожедниот јарем на уште покрвожедниот Босфорски ѕвер – Султан Хамид.

СУДИЈАТА:
-Престанете со поетски изразувања! Ова е суд!... Кажете го точно вашето формално воспитание?!

АТАНАС:
-Четири години основно образование... Како дете бев пргав и многу љубопитен, убаво пеев и рецитирав и покажував голема наклонетост кон книгата.

СУДИЈАТА:
-Бидете кратки и прецизни!

АТАНАС:
-Потем, емигрирав во Ќустендил, но секогаш во мислите и во срцето го носев моето Берово...
-Како седумнаесетгодишник се запишав во Педагошкото училиште и го завршив во 1895 година, можете да запишете, со одличен успех... Да, со одличен успех!

СУДИЈАТА:
-Зошто уште како ученик сте биле на листата на непожелните?

АТАНАС:
-Мислите, на непожелната листа на власта и полицијата?

СУДИЈАТА:
-Одговорете!

АТАНАС:
-Се родив со нескротлив дух, се доев со револуционерни идеи и ...

ВРАТАРОТ:
-Бевте член, активен член на Македонското друштво во Ќустендил и на Педагошката академија ?!

АТАНАС:
-И бев повеќепати тепан, активно претепуван од полицијата.

СУДИЈАТА:
-Што сте работеле, потем, во Софија?

АТАНАС:
Заработував корка леб за гол живот.

СУДИЈАТА:
-Дали ви се познати лицата Васил Главинов, Веле Марков, Димитар Мирасчиев, Андон Шулев, Ѓиго Дрндаров, Стојан Стојановски?

АТАНАС:
-Заборавивте меѓу нив да ме вброите и мене.

СУДИЈАТА:
-Значи, признавате дека сте член на оваа „Македонска работничка група“ устроена како комуна на Македонска работничка група која се претставувала како идеен предводник на македонското национално движење?

АТАНАС:
-Да, да и да!

СУДИЈАТА:
-Дали знаете кој го напишал оватанас: „...Револуцијата не е дело на чорбаџиите туку дело на сиромасите кои непосредно го чувствуваат жестокиот гнет на турскиот деспотизам и затоа тој народ треба да биде носител на вооружено востание. За да се воспостави ова потребно е внатрешна народна организација, усмена и писмена агитација...“ И така натаму и така натаму...

АТАНАС:
-Дали знаете дека тоа го потпишал Атанас Раздолов?

СУДИЈАТА:
-Значи, признавата?!

АТАНАС:
-Да, признавам, дека ме судите за глупост!

СУДИЈАТА:
-Внимавајте обвинет, вие го навредувате Неговото Царско Височество, Кнезот Фердинанд!

АТАНАС:
-За вас се е можно.

СУДИЈАТА:
-Дали сте напишале отворено писмо на 01.06.1901 година до бившиот претседател на Македонско-одринскиот комитет, Борис Сарафов?

АТАНАС:
-Секако...

СУДИЈАТА:
-Прочитајте го... Делот каде што зборувате за делото на Борис Сарафов!

АТАНАС:
-... „Ако на мракобесните државни крунисани глави кои прават оросписка политика ...

СУДИЈАТА:
-Прекинете!

АТАНАС:
-... и оросписка дипломатија и се курваат со судбината на човештвото...

СУДИЈАТА:
-Пресуда на Прокурорскиот надзор на Окружниот суд! Станете!... И вие, господине Раздолов! Реков, станете !!
-Од писмото на обвинетиот А. Раздолов се гледа дека овдеприсутниот обвинет А. Раздолов, стар дваесет и девет години, од Берово, Малешевско, Македонија, ја навредувал личноста на Неговото Царско Височество Кнезот Фердинанд и ги заплашувал судските органи за водење на делото...

АТАНАС:
-... За водење на недело!...

СУДИЈАТА:
-... на поранешниот претседател на Македон-Одринскиот комитет Борис Сарафов. Поради овие докажани дејства А. Раздолов се казнува со член 120 и 302 н.2 од н. закон како и по основа на член 26, 282, 291 и 292 од Граѓанскиот закон, издание на Прокуросниот надзор на Софискиот Окружен суд. Во град Софија, на 26.06.1901 год.

АТАНАС:
-... Стиховите кои не се потчинуваат потполно на режимот на правилото за стихотворење, се нарекуваат произволни, но тоа не им пречи да творат вистинска поетска мисла...

ЧУВАРОТ:
-Казненик, што пишувате?

АТАНАС:
-Стихови.

ЧУВАРОТ:
-Кој ви дозволи?

АТАНАС:
-Анархистот на перото.

ЧУВАРОТ:
-Кој е тој?

АТАНАС:

-Јас.

Атанас Раздолов е роден 1872 година во Берово, Малешевско, во семејството Топаловци. Уште како млад тој го напушта родното место и оди во Софија. Преродбенските и ослободителните борби во малешевскиот крај вршат силно влијание врз младиот Раздолов. Во работничката средина во која што подпаѓа со одењето во Софија, ослободителните идеи кај него се издигнуваат на повисоко ниво.
Тој ја сврзува националноослободителната борба со револуционерната борба на работничката класа. Под псевдонимот „дедо Раздолчо“ тој е активен учесник во револуционерното движење во Софија. Членува во Македонскиот револуционерен социјал-демократски сојуз, основан од страна на Васил Главинов.

Во 1901 год е затворен поради пишување за бугарскиот кнез Фердинанд.

Раздолов е автор на статии, стихови и брошури со теми од револуционерната борба. Дел од неговите брошури по специјални курири биле испраќани во внатрешноста на Македонија, за потребите на Организацијата.
Најубавата негова стихотворба „Револуција“ тој ја посветил на револуционерното движење во неговиот роден крај – Малешевијата.
Атанас Раздолов, самиот си го одзема животот во Софија во 1931 година.

ГАВРИЛ АТАНАСОВ - ЗОГРАФ

ГАВРИЛ АТАНАСОВ - ЗОГРАФ
(1862-1951)

Гаврил Атанасов е роден во Берово во 1862 година од православни родители.

Татко му, кој по народност бил Цинцарин - Влав, бил дојденец од Крушево. Во Берово се оженил со ќерката на некој Јован, која набргу починала, па бил принуден да се прежени.
Мајка му била од село Ратево. И таа претходно била мажена во Берово, но и нејзиниот маж починал. Така двајцата вдовци се земале и изродиле две женски и две машки деца меѓу кои бил и Гаврил.

Семејството на Гаврил, како доселеници во Берово, западнало во голема сиромаштија, па децата биле принудени да работат како аргати и да чуваат туѓа стока.

Во периодот 1872-1874 година, на десетгодишна возраст, за време на зимскиот период Гаврил одел на училиште, додека пак, во летниот период работел како овчар и говедар. Потоа, скоро годинаипол работел како калџија, со мајстори по Пијанечко и Струмичко. Едно лето работел и како аргатин на жетва во Штипско, а потоа околу две години поминал работејќи и со татко му како бичкаџија.

И неговиот постар брат Христо неколку години работел како овчар, а потоа отишол на Света Гора да работи како аргат. Поведен од него и Гаврил решил да го напушти тешкиот живот и сиромаштијата во Берово и да замине да работи на Света Гора. Така, младото момче, на 18-19 годишна возраст, во 1881 година, околу Митровден пристигнал кај својот брат кој веќе бил игумен во рускиот манастир „Свети Пантелејмон“. Таму, Гаврил работел како аргатин до Ѓурѓовден. Кога видел дека на Света Гора има многу добри зографи му кажал на брата си дека и тој сака да го научи зографскиот занает.

Така, со помош на својот постар брат, Гаврил се запишал во Карејската зографска школа, кај светогорскиот зограф, калуѓерот Глигоро Шкурт, по народност Грк. На Глигоро, како школарина му платиле 20 златни лири за три години да слугува и да учи. Но, тука, младиот Гаврил, наместо да ги изучува тајните на зографскиот занает, научил само да му слугува на Глигоро, да мете, да вали огин, да вари кафе, да купува месо, да готви, да мести трпеза, да мие садови, да пере алишта. Тоа го натерало да го напушти зографот Глигоро и повторно да се вработи како физички работник.

По четирите години поминати на физичка работа, Гаврил одново се запишал во Карејската зографска школа, но сега кај зографот Христодулос Матеу, Грк од Његуш. Христодулос, увидувајќи го извонредниот зографски талент кај младиот Гаврил, по двегодишно калфување го зел за свој единствен соработник. Како соработник на зографот Христодулос Матеу, Гаврил поминал уште 11 години, сликајќи икони кои Матеу ги испраќал во Русија и во балканските земји.

По тринаесетгодишно работење со зографот Матеу во рускиот манастир „Свети Пантелејмон“, на Гаврил, од страна на престарениот руски зограф Поликарп му била доверена да ја води големата сликарска работилница и да ги воведува учениците во тајните на зографскиот занает.

За време на своето престојување на Света Гора, Гаврил, цело време копнее за Берово, за татковиот дом и за саканата девојка Маца. Поради тоа на него му се препишува и малешевската народна песна:

„Маце Марие бела Беровко,
жени се Маце, мен ме не чекај,
јас ќе си стана млади калуѓер.“

Младиот Гаврил, веќе зограф, полн со знаење и вештина од зографскиот занает се вратил во Берово и ја земал за свој животен сопатник девојката од цитираната песна Марија, од родот на Поп Буровци. Во брачниот живот со неа добиле осум деца: Александар, Полихерија, Диспина, Параскева, Панте, Михаил, Ана и Борис.

Зографот Гаврил Атанасов изработил повеќе иконостаси и огромен број на икони, од кои најубавите се наоѓаат во црквата во село Смиланци (Радовишко) и во Берово. Во манстирот „Св. Архангел Михаил“ во Берово Гаврил работел во периодот од 1899 до 1920 година. Тринаесетте икони што го носат неговиот потпис и што се наоѓаат во овој манастир се само „капка во морето“ од иконографското наследство што ни го оставил зографот Гаврил, расфрлано по црквите, манастирите и приватните домови во Малешево, Пијанец, Кочанско, Штипско, Радовишко, Струмичко, Струмско и подалеку низ балканските земји и Русија.

Во црквите во Малешево и Пијанец од пописната комисија на Републичкиот завод за заштита на културно-историските споменици се регистрирани 300 икони со различна големина, од кои 41 икона се препишуваат на неговиот син, зографот Борис. Во бројката од тристоте икони не се сместени иконите од црквите во Кочанско, Штипско, Радовишко, Струмичко, Струмско, а да не зборуваме за иконите изработени во работилниците на светогорските манастири и испраќани во Русија и балканските земји при крајот на деветнаесетиот век, кога зографскиот талент на младиот зограф Гаврил бил во полн расцут.

Од писмото, што на 04.04.1928 год. Гаврил Атанасов му го испратил на Јеремије М. Павловиќ, да му послужи при пишувањето на книгата „Малешево и Малешевци“, покрај дел од горе изнесените податоци, дознаваме дека Гаврил, за изработка на своите икони, за време на Турското робство набавувал материјал од Солун, за време на Бугарско од Софија, а во периодот кога е пишувано писмото (Српско) од Скопје.

Интересно е да се спомене иконата „Свети Јован Златоуст“, која е изработена на плех и е јужна олтарска врата во црквата во манастирот „Свети Архангел Михаил“ во Берово. Зографот Гаврил ја изработил оваа икона во 1897 година и при изработката, во нејзиниот долен десен агол оставил запис, цитираме: „Иконописец Гаврил Атан(асов) Македонец от село Берово, Малеш 1897 година“, не претпоставувајќи дека неговиот запис од иконата, на неговите сонародници ќе им биде аргумент за докажување дека македонската нација и Македонија не се од вчера, туку од многу, многу порано.

Покрај тоа што главна преокупација на Гаврил Атанасов било зографството, т.е. иконосликарството, тој се занимавал и со фотографирање. Тој е првиот фотограф во Малешево, а можеби и пошироко. Покрај други, автор е и на фотографијата на која се наоѓа Даме Груев, по неговото убиство на врвот Петлец, кај селото Русиново во 1906 год. Тоа е таа историска фотографија направена по налог на Комисијата за идентификација на убиените комити, која требало да потврди дека е убиен големиот војвода, башкомитата Дамјан Груев. Низ Малешево постојат и други негови фотографии кои сведочат за значајни настани и личности од историјата на овој крај. Вистинска штета е што во 1934 година, заедно со куќата, изгорело и ателјето на овој малешевски фотограф, при што е уништен драгоцен фотографски материјал од историско значење.

Во обновената црква „Св. Богородица Балаклија“ во Берово, при нејзиното фреско-пишување, од страна на академскиот сликар Ѓорѓи Данев, насликан е и ликот на Гаврил Атанасов - Зограф, со што овој лик е овековечен за навек.

Зографот Гаврил Атанасов починал во Берово, 1951 година, во 88-та година од својот живот, опкружен од многубројните негови наследници.